غلامرضا صدیق اورعی

غلامرضا صدیق اورعی، متولد 1336 در مشهد است. از حدود 13-14 سالگی به‌شدت اهل فعالیت اجتماعی بود و در کنار مطالعه گسترده و عمیق و تحصیل مجدانه، همواره در پی اصلاح اجتماعیِ خرد و کلان بوده است. او تحصیل جامعه‌شناسی را در سال 1356 در دانشگاه تهران آغاز کرد و کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی را از دانشگاه تربیت مدرس تهران و در سال 1369 دریافت کرد. در سال 1380 مدرک دانشوری (دکتری بدون رساله) را از دانشگاه اصفهان اخذ کرد که خود داستانی شنیدنی دارد و در سال 1390 از رساله خود در دانشگاه فردوسی دفاع کرد که آن هم داستانی خواندنی دارد. ایشان در میان دانشجویان هم‌دوره، همواره به جهت علمی و اخلاقی مورد تمجید بوده و علاوه بر سایر دانشجویان، مورد احترام و التفات اساتید قرار داشته‌اند. دقت علمی و تعهد به کار علمی و عدم خلط میان کار نظری و علمی، با ارزش‌های شخصی به ایشان توانایی کالبدشکافی دقیق و واقع‌گرایانه موضوعات و مسائل اجتماعی را داده است و دغدغه همیشگی برای اصلاح جامعه، از او، کنشگری همیشه فعال و بدون توقف ساخته است.
ایشان تدریس دروس مختلف رشته جامعه‌شناسی را از سال 67 در دانشگاه تربیت مدرس شروع کرد و در سال 70، عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی شد و در سال 72 خود را به دانشگاه فردوسی منتقل ساخت و از آن زمان در کنار پژوهش‌های کاربردی درباره مسائل اجتماعی ایران، خراسان و مشهد، به تدریس و تحقیقات بنیادی نیز پرداخته است. در این مدت کتاب‌های مختلفی از ایشان منتشر شده است ازجمله: بررسي مسائل اجتماعي ايران، جامعه‌شناسي مسائل اجتماعي جوانان، تمكين بانو و رياست شوهر، انحطاط اقوام و حكومت‌ها در نهج‌البلاغه، ساختار نظام اجتماعی در اسلام، بررسي جنبه‌هاي فرهنگي برنامه سوم كشور و انديشه اجتماعي در روايات امربه‌معروف و نهي از منكر.
دور جدید تدوین آثار منتشرنشده ایشان به همت دانشجویان ایشان آغازشده که کتاب مبانی جامعه‌شناسی، اولین آن‌ها است و سایر این آثار به‌تدریج منتشر خواهد شد.