خوش‌نویسی را می‌توان شاخص‌ترین هنر در پهنهٔ سرزمین‌های اسلامی و به مثابهٔ زبان هنری مشترک برای تمامی مسلمانان دانست. هنر خوشنویسی همواره برای مسلمانان ارزش ویژه داشته‌است. چرا که در بنیاد، آن را هنر تجسم کلام وحی می‌دانسته‌اند. آن‌ها خط زیبا را نه تنها در نسخه‌پردازی قرآن، بلکه در بیشتر هنرها به‌کار می‌بردند.

تاریخ‌نگاران بر این اتفاقند که زیباترین خطِّ جهان، نستعلیق است. شماری از متخصصانِ برجستهٔ تاریخِ هنر نیز نستعلیق را ستوده‌اند و آن را شگفت خوانده‌اند و نستعلیق را عروسِ خطوطِ اسلامی خوانند. خط نستعلیق از آفرینش‌های نابِ ایرانیان است که ذوق و سلیقه و لطافتِ طبعِ ایرانی در آن نمایان است؛ و باورِ اهل فن و آشنایان به هنر همگی بر این است که این خط از ظریف‌ترین و دقیق‌ترین هنرهای ایرانی است که در کمالش، اصولِ دوازده‌گانهٔ خوشنویسی رعایت شده است. 

قواعد یا اصول دوازده‌گانه خوشنویسی قواعدی است که در اغلب خطوط رایج در خوشنویسی به ویژه در خط نستعلیق به‌کار برده می‌شود. تنظیم این قواعد بیش از هزار سال دوام یافته و اعتبارش را حفظ کرده است. قواعد یا اصول دوازده‌گانه خوشنویسی گام مهمی در ارتقاء نگارش حروف با خط خوش در خوشنویسی و ممتاز کردن این هنر خوشنویسی اسلامی به نزد سایر ملل به‌شمار می‌رود.

هدف از نگارش به خط نستعلیق تحریری چیست؟

در این نوع خط نستعلیق، استخوان‌بندی نستعلیق و اصول اساسی رعایت می‌شود. این اصول شامل کرسی، ترکیب و نسبت هستند. با این‌وجود، در خط نستعلیق تحریری به دنبال ایجاد قطعه هنرمندانه نیستیم و ملاک، تنها رسایی و خوانایی خط است.